Mieszkała tutaj kadra wykładowcza Centrum Wyszkolenia Piechoty, oficerowie całego garnizonu wraz z rodzinami oraz kadra oficerska oddelegowana do Rembertowa z innych garnizonów na czas pełnienia obowiązków służbowych. Budynek w kształcie wydłużonego dwutraktowego bloku przypomina przedwojenne kamienice. Budowę zlecił Fundusz Kwaterunku Wojskowego wg projektu Władysława Polkowskiego. Został oddany do użytku w 1931 r., znajdowało się w nim 18 mieszkań z 75 izbami. Każde mieszkanie składało się z trzech pokoi o powierzchni od 16 do 25 m2, kuchni ze spiżarnią oraz łazienki z wanną i ubikacją, dysponowało też piwnicą. W każdym pokoju znajdował się piec kaflowy. Budynek powstał na styku dwóch stylów architektonicznych i pewnie dlatego widać w nim przenikające się style klasycystyczno-dworkowy i modernistyczno-funkcjonalny. Posiada bardzo skromne detale architektoniczne, jak boniowania ryzalitów klatek schodowych oraz obramień zamkniętych łukiem wejść. Dach czterospadowy jest pokryty blachą. W czasie II wojny światowej został zajęty przez Niemców dla personelu Bazy Zapasowej Obsługi Pociągów Pancernych. Po wojnie budynek przeznaczono na mieszkania, głównie dla pracowników Akademii Sztabu Generalnego.