Zespół siedmiu wilii oficerskich (zwanych też "generalskimi" lub "węgierskimi") znajduje się wzdłuż ulic: Czerwonych Beretów, Pontonierów, jedna "samotna" w al. Chruściela 106. Przeznaczone były na 4 mieszkania dla rodzin oficerskich i pomieszczenia dla służby. Budynki zaprojektowane w 1923 r. przez Kazimierza Mieszkisa, zostały wybudowane w latach 1925-1928. Nieznacznie różnią się między sobą. Są one klasycznym przykładem panującego wtedy stylu dworkowego. Budynki "willi oficerskich" są zaprojektowane na planie dwutraktowego prostokąta, z czterospadowymi dachami. Dodatkowo symetrię podkreślają wkomponowane w elewację kolumny i pasy w tynku. Bryły wilii urozmaicone są tarasami, lukarnami i charakterystycznym obramowaniem okiennym. Willa przy ul. Czerwonych Beretów 3 charakteryzuje się w swojej elewacji frontowej wnęką, wspartą na półkolumnach. Od dwóch sąsiednich willi na tej ulicy (przy ul. Czerwonych Beretów 1 i 5) różni się też owalnym oknem nad wejściem głównym oraz tym, że w elewacji tylnej ma charakterystyczny półkolisty ryzalit, nakryty dachem stożkowym. Willa przy ul. Czerwonych Beretów 5 (podobnie jak bliźniacze przy ul. Czerwonych Beretów 1 oraz ul. Pontonierów 1) charakteryzuje się dodatkowo prostopadłym skrzydłem i bocznymi ryzalitami, które poprzez wsparte na krótkich arkadach tarasy łączą się z elewacją główną. Charakterystycznym i wspólnym dla tych budynków są: sztukateria wokół okien nad wejściem głównym i trzy lukarny od strony elewacji frontowej. Willa przy ul. Pontonierów 3 (podobnie jak sąsiednia przy ul. Pontonierów 5) od strony elewacji frontowej charakteryzuje się dwoma ryzalitami zwieńczonymi trójkątnymi szczytami. Obie też w elewacji tylnej mają charakterystyczny półkolisty ryzalit, nakryty dachem stożkowym. W największej willi przy ul. Czerwonych Beretów 3 na parterze stało pianino i raz w tygodniu dzieci oficerów przychodziły tutaj na zajęcia rytmiki. Występowały w przedstawieniach, zwłaszcza w okresie świąt Bożego Narodzenia, przed rodzinami i gośćmi w kasynie oficerskim. W środkowej willi przy ul. Pontonierów 3 mieszkał ppłk Aleksander Dmytrak, szef Komisji Doświadczalnej, także na mieszkanie w jednej z willi przy ul. Pontonierów otrzymał przydział ppłk Marian Wieroński, dowódcza 3. Batalionu Strzelców. W środkowej przy ul. Czerwonych Beretów 3 mieszkał płk Edward Błaszczak, dowódca 32. Dywizji Artylerii Lekkiej. Wille nadal są wykorzystywane na cele mieszkalne. Od willi przy ul. Gierczak, w pobliżu której znajdowała się remiza mająca połączenie kolejowe z Centrum Badawczym Piechoty, pracownią broni małokalibrowej oraz wzgórzem 105,6 w Zielonce, do stacji PKP Rembertów kursował w okresie międzywojennym tramwaj garnizonowy. Mogli z niego korzystać, uiszczając stosowną opłatę, wojskowi i ich rodziny, urzędnicy cywilni zatrudnieni w instytucjach wojskowych, a w miarę wolnych miejsc - służba oraz osoby cywilne. Zatrzymywał się na sześciu przystankach: dom "węgierski" (remiza); komenda CWPiech. (kościół garnizonowy); budynek oficerski CWPiech.; wartownik przy bramie Zygmuntówka; urząd pocztowy, kino; stacja kolejowa Rembertów. Tramwaj kursował według ściśle określonego rozkładu jazdy, a każdy odjazd ze stacji początkowej był sygnalizowany biciem gongu na 5 minut wcześniej. Kierownictwo techniczne nad całością linii, taborem i komunikacją powierzono dowódcy plutonu manewrowego łączności CWPiech. Podlegała mu także wojskowa obsługa tramwaju, wyznaczona na stałe z batalionu silnikowego oraz motorowi i bileterzy. Sprawy gospodarcze i administracja tramwaju garnizonowego znajdowały się w gestii kwatermistrza CWPiech.